Ngayong umaga, habang ako ay nagdarasal, dinala ako ng Anghel sa Kapilya ng Katedral. Nakatayo kami malapit sa Estatuwa ni Mahal na Maria, Tagapagligtas ng mga Kristiyano, nang biglaang dalawa pang kabataan ang dumating kasama ang isa pang estatuwa ni Maria, na may puting kulay at asul-gray.
Tanong ng dalawang lalaki sa paroko, “Saan mo gusto namin ilagay ang estatwang ito?”
Sagot ng paroko na may masungit na boses, “Wala! Hindi kami gustong magkaroon pa ng isa pang estatuwa. Mayroon na tayong isang estatuwa.”
Nang tumingin ako sa aking kaliwang gilid, biglaang lumitaw ang Mahal na Ina, kasama si Baby Jesus, malapit kay Anghel at ako. Suot niya ang tunika na may kulay burgundy at isang magandang, mahinang balot na may tekstura ng mabibigat na pink roses. Nakatayo kami lahat sa tabi ng Estatuwa ni Mahal na Maria Tagapagligtas ng mga Kristiyano.
Naglalakad ang Mahal na Ina habang sinasabi, “Aking anak Valentina, hindi ako gustong makita sa simbahang ito. Lumapit ka sa akin at payamain mo ako. Sobra akong malungkot, gayundin si Aking Anak Hesus. Sabihin mo sa mga anak ko na magdasal para sa simbahan — sobrang kaunti lamang ang pagpaparangan nila sa akin at sobrang kaunting halaga. Habang lumalakas pa ang Pasko, dapat ito ang pinaka-masalimba ng panahon ng taon, pero para sa akin at Aking Anak Hesus, malungkot kami para sa simbahan.”
Naglalakang ako habang nakikinig kay Mahal na Ina at nararamdaman ko ang Kanyang lubhang paglalakad. Hinugot ko Siya, subukang payamain Ko siya. Pati na rin ang balot Niya ay bumagsak nang kaunti sa mukha Niya, at hinilaan ko ito muli ng maigi. Sobra ang pagkabigla ni Baby Jesus at malungkot din.
Pinagmulan: ➥ valentina-sydneyseer.com.au